Czasami życie rzuca nam wyzwanie w postaci blizn, zarówno fizycznych, jak i duchowych. Każdy z nas ma na ciele ślady przeszłości, które przypominają o przeżytych chwilach, bólu, cierpieniu, ale także o sile i woli przetrwania. Ale czy zastanawialiście się kiedyś nad bliznami, które nosimy w sercu? Te, które nie są widoczne gołym okiem, ale które kształtują naszą osobowość, nasze myśli, uczucia i działania?
Pamiętacie moment, kiedy doznaliście krzywdy od kogoś bliskiego? Czy byliście w stanie wybaczyć tej osobie? Wybaczenie jest jednym z najtrudniejszych uczuć do osiągnięcia, ale jednocześnie jednym z najbardziej uzdrawiających. Dzisiaj chcę poruszyć temat wybaczenia, które jest jak maść na ranę, jak ulga po długiej podróży z ciężkim plecakiem.
Jezus Chrystus w swojej nauce kładł ogromny nacisk na wybaczenie. W modlitwie “Ojcze nasz” mówi: „I odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom;” (Mt 6,12). To zdanie podkreśla, jak ważne jest dla nas wybaczenie. Bóg jest gotów wybaczyć nam nasze przewinienia, ale oczekuje od nas, abyśmy potrafili wybaczyć innym.
Jezus przekazał nam też przypowieść o niewłaściwym słudze, który po otrzymaniu przebaczenia od swojego pana, nie był w stanie wybaczyć długu swojemu współsłudze Ta historia pokazuje, jak ważne jest dla Boga, abyśmy byli zdolni do przebaczenia. Mt.18,21-35
Na przestrzeni całej Biblii Bóg wielokrotnie przebacza ludziom ich grzechy. Już w Księdze Rodzaju, po pierwszych grzechu ludzi, Bóg daje Adamowi i Ewie szansę na nowe życie poza Edenem. W Księdze Wyjścia, pomimo wielokrotnego odwracania się Izraelitów od Boga, On nadal okazuje im miłosierdzie, prowadząc ich do Ziemi Obiecanej. Bóg “usunie przewinienia” i “nie pamięta grzechów” (Psalm 103:12).
ezus Chrystus, jako Syn Boży, jest doskonałym wyrazem Bożego miłosierdzia i przebaczenia. Wielokrotnie podczas swojego nauczania mówił o potrzebie wybaczenia. W przypowieści o marnotrawnym synu (Łk 15:11-32) ukazuje miłosiernego ojca, który z otwartymi ramionami przyjmuje powracającego syna. To obraz Boga, który zawsze jest gotów przyjąć skruszonego grzesznika.
Wybaczenie nie jest tylko obowiązkiem moralnym, ale również lekarstwem dla duszy. Gniew, żal i nienawiść są truciznami, które zatruwają nas od środka. Wybaczenie jest antidotum na te trucizny. Jak powiedział Paweł w Liście do Efezjan: “Bądźcie dla siebie nawzajem łaskawi, współczujący, przebaczajcie sobie nawzajem, jak i Bóg w Chrystusie przebaczył wam” (Ef 4:32).
Zapraszam też tutaj: Biblia o wybaczaniu.
Wybaczenie to jedno z najtrudniejszych uczynków, do jakich może być wezwana ludzka dusza. Jest to akt woli, wymagający od nas głębokiej refleksji i samozaparcia, aby uwolnić się od ciężaru gniewu i żalu. Jednak paradoksalnie, chociaż trudne, wybaczenie jest też jednym z najbardziej wyzwalających doświadczeń w życiu człowieka.
Gdy nie przebaczamy, nosimy w sobie ciężar krzywdy, jakie doznaliśmy. To jak trucizna, która powoli, ale nieubłaganie, niszczy nas od środka. Negatywne emocje, takie jak gniew, żal czy smutek, mogą zdominować nasze życie, prowadząc do chronicznego stresu, problemów zdrowotnych i trudności w relacjach z innymi. Jak trafnie zauważył Nelson Mandela, trzymanie się urazy to samookaleczenie, które nie przynosi ulgi ani zadośćuczynienia.
Nieprzebaczenie to nie tylko trucizna dla naszej duszy, ale także więzienie, w którym sami siebie zamykamy. Czepiając się bólu przeszłości, nie pozwalamy sobie na życie w teraźniejszości. Ten bagaż emocjonalny ciągnie nas w dół, uniemożliwiając rozwijanie się i budowanie głębokich, autentycznych relacji z innymi.
Chociaż wybaczenie jest trudne, jest również niesamowicie potężne. To akt odwagi, który pozwala nam uwolnić się od ciężaru przeszłości i otworzyć na nowe możliwości w przyszłości. Wybaczenie nie oznacza zapomnienia czy akceptacji krzywdy, ale jest decyzją, że nie pozwolimy, aby przeszłość definiowała nasze życie. Dzięki wybaczeniu możemy odnaleźć pokój, radość i prawdziwą wolność.
Wybaczenie to podróż, nie jednorazowy akt. Może wymagać czasu, refleksji i wsparcia innych. Ale wartość, jaką niesie ze sobą – wolność od ciężaru bólu i otwarcie na pełnię życia – jest bezcenna. Wybierając wybaczenie, wybieramy życie w świetle miłości i nadziei, zamiast cienia gniewu i żalu.
W życiu każdego z nas zdarzają się momenty, kiedy doświadczamy krzywdy. Często te chwile są trudne do przeżycia i zostawiają w nas ślad na wiele lat. Ale ważne jest, aby pamiętać, że wybaczenie jest możliwe. Wystarczy spojrzeć na historie ludzi, którzy byli w stanie wybaczyć największe krzywdy, takie jak ludobójstwo w Rwandzie czy prześladowania w czasie wojny.
Sam doświadczyłem krzywdy w moim życiu, kiedy zostałem fałszywie oskarżony i pomówiony przez bliską mi osobę. Ale dzięki Bożej łasce byłem w stanie wybaczyć i przejść dalej. Dzięki temu doświadczeniu nauczyłem się, że prawdziwe wybaczenie pochodzi od Boga i jest możliwe dla każdego z nas.
Wybaczenie jest jednym z najbardziej wartościowych darów, jakie możemy sobie podarować. W wielu kulturach i tradycjach duchowych, wybaczenie jest uważane za jeden z najważniejszych składników duchowego wzrostu i dojrzałości. Ale dlaczego tak jest? Dlaczego wybaczenie ma tak wielkie znaczenie dla naszego dobrostanu i duchowego rozwoju?
Wybaczenie jako Dar dla Siebie: Wielu z nas myśli o wybaczeniu jako o czymś, co robimy dla innych. Ale prawda jest taka, że kiedy wybaczamy, przede wszystkim pomagamy sobie samym. Noszenie w sercu żalu, gniewu czy nienawiści jest jak noszenie ciężkiego kamienia. Może to prowadzić do fizycznego i psychicznego wyczerpania, zaburzeń zdrowotnych i izolacji społecznej. Wybaczając, pozbywamy się tego ciężaru i otwieramy drzwi do głębszych, bardziej autentycznych relacji z innymi.
Pokój i Radość dzięki Wybaczeniu: Wybaczenie pozwala nam żyć w pokoju z samym sobą i z otaczającym nas światem. Pozwala nam przyjąć przeszłość i skupić się na teraźniejszości. Dzięki wybaczeniu możemy doświadczyć radości, która pochodzi z głębokiej świadomości naszej własnej wartości i wartości innych.
Zrozumienie, że wybaczenie jest darem, który dajemy sobie, może być kluczem do podjęcia tej trudnej decyzji. Zachęcam każdego z was, abyście zastanowili się nad swoim życiem i poszukali tych momentów, kiedy trudno wam było wybaczyć. Bez względu na to, jak wielka jest krzywda, zachęcam was, abyście otworzyli swoje serce na możliwość wybaczenia. Bo tylko wtedy, kiedy wybaczamy, możemy doświadczyć prawdziwej wolności i pokoju, który daje nam Bóg.
Zapraszam do wpisu o stoicyzmie
© 2021 Jakub Szpunar. Wszystkie prawa zastrzeżone.
